Mężczyzna o wyraźnym odcieniu skóry wstał z krzesła i podszedł kilka kroków dalej do wiszącej na ścianie szafki. Drzwiczki zaskrzypiały, gdy Lenny skrzętnie przeszukiwał trzy poziomy półek pełnych tabletek i tajemniczych syropów. Minęła dłuższa chwil, gdy wyciągnął słoiczek z dwudziestoma pastylkami.

– To powinno skutecznie blokować wizje. Jedną rano, drugą przed snem.

– Dzięki Lenny.

– Nie ma sprawy. – były detektyw wstał na chwiejnych nogach i dopiero po chwili ustabilizował swoją pozycję – Alex. – dopiero wtedy dodał do gościa – Jak to nie ty…

– To?

– Złap go. Najlepiej to na miejscu skróć go o głowę.

Crane uśmiechnął się sarkastycznie i z niewyjaśnionymi wyrzutami sumienia opuścił chatkę. Idąc do samochodu czuł na sobie odprowadzający wzrok gospodarza. Spojrzał na zegarek. Była prawie piąta, a słońce nieśmiało wychylało się zza horyzontu. Przekręcił zakrętkę, wyciągnął tabletkę o kolorze brudnej zieleni i pomimo goryczy połknął ją bezdyskusyjnie. Wsiadł do samochodu. Przed wyruszeniem w trasę otarł pot z czoła. Jeszcze oficjalnie dzień się nie zaczął, a już było ciężko wytrzymać ze względu na panującą duchotę.

– Nienawidzę lata. – rzucił na odchodne zapalając auto

Do miasteczka wrócił tuż przed ósmą rano zatrzymując się trzykrotnie. Układał monolog w głowie jak przekazać taką wiadomość. Nigdy nie był w tym dobry. Starając się zachować dystans wyglądał na oziębłe truchło. Teraz będąc na odwyku od wszelkich nadnaturalnych zdarzeń próbował się zmienić. Od wielu lat wczuwał się w odpowiednią do sytuacji rolę. Dopiero teraz odkrywał całą paletę uczuć jakby odwijał papierek od cukierka i próbował na chybił trafił. Często smak mu się nie podobał.

Zatrzymał się na podjeździe. Spojrzał na białe drzwi wejściowe wciąż nie mając żadnego planu działania. Wysiadając z wozu jedynie o czym pomyślał to o fakcie, że ta sobota będzie gwoździem do trumny tej rodziny. I szczerze zmartwiony zastanawiał się w głębi serca czy John w ogóle przeżyje taką informację.

Zapukał ostrożnie. Nikt mu nie odpowiedział. Zapukał ponownie bardziej energicznie. Usłyszał leniwe kroki i chwilę później stał wpatrzony na czarnoskórego mężczyznę zmęczonego po nocnych harcach z żoną. Benett spojrzał podejrzliwie, przetarł oczy zaskoczony przybyciem szeryfa o tak wczesnej porze w sobotni poranek. Przeciągając się wydobył z siebie charakterystyczny, bardzo niski ton głosu.

– Na pewno trafiłeś pod właściwy adres? – nie ukrywał swojego niezadowolenia

– Musimy porozmawiać.